|
В. П. Рагойшу
|
|
З нагоды знаёмства
|
Паэт, асветнік, педагог –
Рамантык вечны па натуры,
Прайшоў нямала звілістых дарог,
А ўсё жыццё служыў, як мог,
Мастацтву і літаратуры!..
З маленства здольны да навук,
Калі падрос, стаў трошкі большым –
Не выпускаў больш кнігі з рук
(Бо добра помніў, чый унук!..)
Студэнт-юнак – Рагойша...
Куды б ні трапіў ты пасля,
Валодаў Словам спелым, трапным,
Якім, як пэндзлем, маляваў
Мясціны родныя пасля,
І асабліва – Ракаў!..
Ні разу гонар не ўраніў,
Не жыў чужым прымусам:
І сярод мноства ўласных кніг
(Бадай, у кожнай будзе з іх)
Душэўны боль і роздум там – пра беларуса...
Калі пасля падняўся ўверх,
Набыў заслужаных рэгалій –
Сярод удумлівых калег
(Дзе, мо, й зайздроснікі бывалі)
Цаніў і цэніш – гумар, смех...
Яны і моцы прыдавалі.
Людзей удумлівых любіў
І праўдалюбам быў не горшым...
І сёння ты такі, як быў:
Прыгожы, статны, малады
(І з барадою – ні бяды!) –
Інтэлігент па сутнасці, Рагойша!..
|
|
